Dlaczego duże firmy nie potrafią robić aplikacji?

Jest też druga strona medalu – najczęściej przy małym budżecie zamiast rozszerzać funkcjonalności, się je obcina zostawiając samo clou. W ten sposób powstają małe perełki pozwalające wykonać jedną czynność w prosty, czy wręcz banalny sposób.

2. Ilość osób decyzyjnych – każda osoba w zespole coś wnosi do projektu, im zespół większy tym najczęściej wiele osób decyzyjnych i w teorii to bardzo pożądany efekt. W praktyce okazuje się że albo wynik pracy jest kompromisem (czyli czymś miałkim i lekko mówiąc do niczego) albo jest zlepkiem kupy pomysłów.

Nikt nie oczekuje od aplikacji do lokalizowania najbliższego bankomatu że przy pomocy niej ogoli się, wydoi krowę i odbierze pocztę – a tak się dzieje bardzo często. I aby sprawdzić najbliższy bankomat w okolicy użytkownik takiego „cudownego” projektu zanim zobaczy to czego potrzebuje wpierw musi wybrać/potwierdzić 10 opcji. I nikt w zespole nie jest zadowolony z efektu ale też nikt nie jest urażony, ani nie zmarnowano żadnego dobrego pomysłu na „ulepszenie”.

3. Decyje podejmują biurokraci i jest to związanie z rozrostem firmy, najlepszy przykład to kiedy decyzje co do wdrożenia pomysłu zatwierdza/opiniuje np dyrektor finansowy dla którego ideałem funkcjonalności jest jego program księgowy którego nikt poza nim nie ogarnia. Kuriozalne, ale wcale nie tak rzadkie. Przy pewnej wielkości firmy, nie ma możliwości kontrolowania wszystkiego i wszystkich, maszyna musi zaufać swoim trybikom. Lecz te trybiki są dobre w mieleniu codziennej pracy i (obrazowo pisząc) nie przygotowane do innowacji i nowości wymaganych przy produkcji dla nowych rynków. W ten sposób maszyna nie wie kto ma podjąć odpowiedzialność za działanie nowe dla firmy. W ten sposób osoby mało kompetentne, ale na odpowiednich stanowiskach decydują o kształcie czegoś o czym nie mają zielonego pojęcia.

Dobrym przykładem jest jeden z naszych ostatnich projektów gdzie tydzień pracowaliśmy nad uproszczeniem rejestracji doprowadzając do tego że podczas testów % porzuceń na stronie rejestracyjnej był rekordowo niski. W studiu badawczym powiedziano nam że tak dobrze zaprojektowanego tego elementu nigdy nie badali i że nasze wyniki są rewelacyjne. I co z tego, kiedy prawnik klienta na koniec zażyczył sobie aby pod formularzem rejestracyjnym zamiast jednego checkboxa ze zgodą pojawiło się ich 14 i każdy musiał być ręcznie zaznaczony.

4. Nikt nie podejmuje decyzji (czytaj korporacja). Przypadłość największych, gdzie stada pracowników są absolutnie anonimowe a pewność zatrudnienia uzyskuje się nie wychylając się za bardzo. Metodologia spychania odpowiedzialności i zapewniania sobie „dupochronów” opracowana do perfekcji do tego stopnia że jakiekolwiek twórcze myślenie (w sporej części korporacji nawet można zaryzykować że „jakiekolwiek myślenie”) jest fikcją. Przeciwstawienie tego z produkcją czegoś co ma być użyteczne a nawet w pewnym stopniu przełomowe, przynajmniej w realiach korporacyjnych, może wywołać tylko pusty śmiech.